Naar aanleiding van de verkiezingsuitslag en de commentaren daarop moest ik zomaar weer eens aan Nilgün Yerli denken. Vorig jaar kwam deze cabaretiere met een ludieke poging Geert Wilders enigzins te ontwapenen door hem met liefde, sympathie en een vrachtwagen vol bloemen te overladen. Wellicht wat al te zeer aangezet en zoals te verwachten viel was Wilders ‘not amused’ en niet bereid deze wat dubieuze blijk van meelevendheid in ontvangst te nemen.
Ik weet niet meer of het in dit of in ander verband was dat ik Nilgün Yerli een verhaaltje hoorde vertellen dat haar moeder haar vroeger weer eens vertelde.
Het ging over een alom gerespecteerde oude wijze man. Deze man zat meestentijds met een wat neergeslagen en tegelijkertijd geconcentreerde blik stil voor zich uit te kijken. De mensen zeiden dat hij nadacht en stoorden hem zelden of nooit in zijn gepeins. Maar een klein jongetje had de oude man eens een poosje gadegeslagen en stapte onbevangen op hem af en vroeg hem: waar denkt u aan?
De oude man keek het jongetje vriendelijk en welwillend aan en zei: ik zit eigenlijk niet zo zeer te denken, ik zit eigenlijk meer naar mezelf te kijken; naar een soort wedstrijd die zich in mijn hart afspeelt, de eeuwige strijd tussen goed en kwaad.
Ooh, reageert het jongetje en vraagt bijna enthousiast: en wie wint er?
Ach weet je, zegt de oude man het lijkt wel telkens zo te zijn dat de kant die ik op dat moment het meest voedt, dus die waar ik dan het meeste aandacht aan besteed ook aan de winnende hand is.
En dan denk ik: och hield Wilders toch maar eens een keer een verhaaltje dat half zo zinnig was.
Dima's Blog 